سامانيان خانداني ايراني بودند كه نسب خود را به بهرام چوبين، سردار عصر ساساني مي‌رساندند. حكومت سامانيان در سال 287 ق. م با غلبه‌ي امير اسماعيل بر عمر و بن ليث صفاري شكل گرفت. بخارا، پايتخت سامانيان، به تدريج به مركزي علمي و فرهنگي تبديل شد. در اين كتاب سعي شده است تا جنبه‌هاي مختلف فرهنگ و تمدن عصر ساماني بررسي شود. دامنه‌ي تحقيق در كتاب، گستره‌ي زماني اواسط سده‌ي سوم تا اواخر سده‌ي چهارم هجري را دربرمي‌گيرد. مطالب كتاب در نه فصل تنظيم يافته است. در فصل‌هاي اول و دوم به تاريخ سياسي سامانيان و حكومت‌هاي محلي و نحوه‌ي ارتباط آن‌ها با دولت سامانيان پرداخته شده است. در فصل سوم نظام اداري سامانيان، شامل دربار و ديوان‌ها بررسي گرديده و از دوازده ديوان نام برده شده است كه عهده‌دار امور اداري دولت سامانيان بوده‌اند. فصول چهارم تا ششم درباره‌ي وضع اجتماعي، زندگي اقتصادي و معماري و هنر است. در فصل هفتم از اديان پيش از اسلام و بقاياي آن‌ها و هم‌چنين از فرق اسلامي سخن رفته است. فصل هشتم به آموزش و پرورش و نهادهاي آموزشي و فصل نهم به علوم رايج عصر سامانيان اختصاص دارد. مطالب كتاب با تصاويري از آثار هنري و ميراث فرهنگي عصر ساماني به پايان مي‌رسد.