آموزش و پرورش بازيگر، در اروپا و آمريكاي شمالي پديده‌اي قرن بيستمي و به احتمال قوي مهم‌ترين دستاورد در تئاتر مدرن محسوب مي‌شود. اين پديده به مفهوم نقش بازيگر و بناي تئاتر بر پايه بازيگر و در نتيجه به كل فرايند نمايشي، شكل داده است. گواه اهميت محوري پرورش بازيگر، اين واقعيت است كه بسياري از نوآوران اين حوزه هم باني فنون آموزشي و پرورشي يگانه بوده و هم باني اجراهاي تئاتري دوران‌ساز قرن بيستم. اين كتاب، مجموعه‌اي است از مقاله‌هاي مقدماتي درباره آموزش و پرورش بازيگر و مطالعه نظريه‌هاي برخي از فعالان اصلي و كليدي اين پديده. از مجموع مقالات مندرج در كتاب، مي‌توان به سيستم استانيسلاوسكي: راهكارهاي بازيگر/ شئران مري كار نيك؛ آراي «ميخائيل چخوف» درباره فن بازيگري؛ «آيا دن كيشوت واقعيت داشت؟»/ فرنگ چيرلين؛ برشت و آموزش بازيگر؛ ما به نمايندگي از چه كسي بازي مي‌كنيم؟/ پيتر تامسون؛ و نگرش بصيرانه «گروتوفسكي» به بازيگر: در جست و جوي تماس/ ليز اولفورد اشاره كرد.