موسيقي ايران‌زمين در بستر زمان همواره پوينده بوده و با الهام از فرهنگ و تمدن‌هاي جهاني و الهام بخشيدن به آنها پيام و حس مشترك انساني را نويد داده است. اين پيام، همان پيام آزادي، نيكوكاري، صلح و آرامش، راستي و درستي، محبت و دوستي و دعوت به سوي آگاهي و روشنايي است. در دورۀ قاجار دو برادر با نام «ميرزا آقا حسينعلي»، و «آقا ميرزاعبدالله» در تنظيم و تدوين الحان و نغمات، روش‌هاي تازه‌اي پيش گرفتند و بدين‌ترتيب با تلاش و خدمات ارزندۀ خود، حيات تازه‌اي به اين هنر بخشيدند. در دورۀ مشروطه نيز در موسيقي تحولاتي روي داد و اشعار انتقادي با هنر موسيقي آميخته شد و هنر ترانه‌سرايي، تصنيف‌سازي و خوانندگي رونق يافت. از طرفي ارتباط با دنياي صنعتي موجب تحول و دگرگوني گرديد و همۀ ابعاد زندگي از جمله موسيقي را نيز متحول گردانيد. كتاب حاضر حاوي هفت مقاله از نگارنده با موضوع «موسيقي» تحت اين عناوين است: نگرشي در باب موسيقي سنتي ايران؛ پژوهشي در دستگاه شور (موسيقي آوازي ايران)؛ موسيقي در شاهنامۀ حكيم طوسي؛ نغمات و الحان موسيقي در اشعار منوچهري دامغاني؛ پژوهشي درموسيقي تعزيه ايراني؛ ضرورت تحول در موسيقي ايراني؛ و شبي با حافظ.