لنگستون هيوز (1902-1967 م)، شاعر سياه‌پوست آمريكايي، ستايشگر انسان‌هاي سياه‌پوست و تصويرگر غم و درد آن‌ها است. او نخستين اشعارش را در دورۀ دبيرستان سرود. چند سالي را در مكزيك گذراند و در مجلات اشعاري را به چاپ رساند. پس از بازگشت به امريكا مدتي در هتل پيشخدمت بود. سپس از راه شعرخواني به كسب درآمد پرداخت. هيوز همانند ديگر شاعران سياه‌پوست هم نسل خود معتقد بود كه برخلاف شاعران كهنه‌سرا نبايد دنباله‌روي شعر سفيدپوستان بود بلكه بايد به گذشتۀ خود توجه كرد. آن‌ها با الهام از فرهنگ مهاجرتي و وضع رواني و غم و غصه‌هايش و شادي‌هاي نسل خود به شيوه‌اي تازه سخن گفتند. اين سياهان همان‌هايي بودند كه در جنگ جهاني اول براي آزادي جهان جنگيده بودند ولي خود آزادي نداشتند. هيوز در بيش‌تر مواقع قالب ترانه‌هاي عاميانۀ سياهپوستان را در اشعارش دنبال مي‌كند و اشعارش بيش‌تر غيرشخصي و دربارۀ مردم ديگري غير از خودش است. مسائل عمدۀ سياهپوستان، تبعيض نژادي و توصيف زندگي آنان در اشعار هيوز هماره با طنزي تلخ و اجتماعي همراه است كه گيرايي خاصي به آثار او داده است. او شاعري معترض، خوش‌بين و ستيزه‌جو بود، اما گاهي دچار ياس و نوميدي مي‌شد. در اين مجموعه گزيده‌اي از اشعار هيوز به فارسي برگردانده شده است. در ترجمۀ اشعار رعايت عاميانه بودن زبان مبداء شده و ترجمه‌ها به صورت محاوره‌هاي عاميانه در زبان فارسي صورت گرفته است.