ملاصدرا از حكماي بزرگ ايران در قرن 11 هـ . ق است. وي علوم نقلي را نزد شيخ بهايي و علوم عقلي را نزد ميرداماد و ميرفندرسكي فرا گرفت و در علوم عقلي، مخصوصا در حكمت الهي، به مقامات عالي نايل شد. مهم‌ترين اثر او در فلسفه، كتاب معروف به اسفار است. فلسفه‌ي ملاصدرا، كه خود از آن به عنوان "حكمت متعاليه" نام مي‌برد، تلفيقي است از عقايد مكتب مشاء و اشراق، و مسلك كشف و شهود. اصالت فلسفه‌ي او در اين است كه از تلفيق اين عقايد، مكتبي خاص به وجود آورده است كه جريان فلسفه را در ايران پس از او سخت تحت تاثير قرار داده و تقريبا منحصر به او كرده است. كتاب حاضر جلد دوم از مجموعه‌ي "درآمدي به نظام حكمت صدرايي" و شامل دو بخش معرفت‌شناسي (هستي‌شناسي ادراك) و خداشناسي است. برخي مطالب بررسي شده در اين مجلد عبارت‌اند از: علم حضوري؛ علم حصولي؛ وجود ذهني؛ اثبات ذات (اثبات وجود خداوند)؛ توحيد؛ علم خداوند به اشياء به ترتيب در علم مع‌الفعل، علم پيشين مغاير و علم پيشين ذاتي.