آيت الله سيد احمد طباطبايي (1329-1264 ق)، برادر سيد محمد طباطبايي، از پيشوايان مذهبي انقلاب مشروطهي ايران است. سيد احمد با اين كه شش ماه بيشتر از برادر خود در راه جنبش عدالتخواهي و ضد مشروطه گام برداشته، اما در تاريخ معاصر ايران شخصيتي گمنامتر از برادر خويش دارد. نويسنده دليل اين گمنامي و همچنين محو شدن شخصيتي چون سيد محمد طباطبايي در مشروطهي دوم (يعني از فتح تهران و تجديد رژيم مشروطيت به بعد) را سياستهاي جريان تندرو و سكولار مشروطه مبني بر از ميدان به در كردن روحانيان به هر شيوهاي ميداند. نويسنده پس از معرفي مختصر اجداد و نزديكان سيد احمد، به روزهاي زندگي ايشان و تحصيل و فعاليتهاي ديني، اجتماعي و سياسي آيتالله ميپردازد. ورود سيد احمد در جنبش عدالتخواهي و مهمترين رويدادهاي اين دوران در بخش چهارم كتاب مطرح شده است. در بخش پنجم به تلاشهاي ايشان در راستاي اصلاح مشروطيت اشاره گرديده است. تحصن در حضرت عبدالعظيم، واقعهي توپخانه و نقش سيد احمد، شورش برشكنندگان پيمان و تلاش نافرجام مشروطهخواهان براي جدايي سيد احمد از شيخ فضلالله نوري از جمله وقايع ذكر شده در اين بخش است. انحلال مجلس و ايجاد فرصتي براي احياي عدالتخانه موضوع بخش ششم است. بخش پاياني نيز به دورهي مشروطهي دوم و سلطهي جناح تندرو و سكولار بر كشور اختصاص دارد. كتاب با دو ضميمه تحت عنوان "بقعهي صادقيه" و "آقا سيد صادق طباطبايي فراماسون نبود!" به پايان ميرسد.