كاربرد مفهوم پايداري در معماري، مبحثي به نام «معماري پايدار» به وجود آورده است. در اين نوع معماري، ساختمان با موقعيت مكاني، شرايط اقليمي و طبيعت پيرامون خود تعامل و ارتباطي متقابل دارد. از جمله اصول معماري پايدار مي‌توان به كاهش مصرف منابع طبيعي و منابع انرژي، با توجه به هماهنگي بنا با زمين و ايجاد كم‌ترين تغييرات در آن، استفاده از مصالح بازيافت شدني و انرژي‌هاي تجديدپذير و حداكثر حفاظت از طبيعت محيط زيست پيرامون بنا اشاره كرد. مسكن مهم‌ترين عنصر شهر است، به گونه‌اي كه در توسعة پايدار شهر توجه به پايداري آن اساسي‌ترين وجه پايداري شناخته مي‌شود. كتاب حاضر، شامل سه فصل مي‌شود كه در آن ضمن عرضة كليات معماري پايدار و مسكن، مسالة آلودگي‌هاي زيست‌محيطي در مراحل ساخت و ساز و طراحي مناسب براي كاهش پيامدهاي زيست‌محيطي در زمان بهره‌برداري، بررسي شده است. بررسي تجارب در پايداري مسكن، و جمع‌بندي و ارائة راهكار در جهت كاهش آلودگي‌ها در مراحل ساخت و بهره‌برداري عنوان‌هاي فصل‌هاي كتاب است.