افزايش مقدار گازهاي گلخانه‌اي سبب تغيير آب و هوا مي‌شود. اين گازها با جذب اشعه‌ي فروسرخ، مسير جريان طبيعي انرژي را با تغيير آب و هوا كنترل مي‌كنند. تغيير آب و هوا اثر مهمي بر محيط زيست جهان دارد. به دنبال اين تغييرات سيل به راه مي‌افتد، زون‌هاي آب و هوايي به طور عمودي تغيير مي‌كنند، جنگل‌ها، مراتع و بيابان‌ها تخريب مي‌شوند، فعاليت‌هاي انساني نيز در اثر تغيير آب و هوا با خطر و فشارهاي جديدي روبه‌رو خواهد شد به طور مثال تامين منابع غذايي و آبي دچار كمبود مي‌شود، زيرساخت‌هاي فيزيكي با بالا آمدن سطح آب دريا تخريب مي‌شوند، و در نهايت بر فعاليت‌هاي اقتصادي زندگي و سلامت بشر، به طور مستقيم و غير مستقيم اثرهاي منفي خواهد گذاشت. تثبيت غلظت اتمسفري گازهاي گلخانه‌اي به تلاش ويژه‌اي نيازمند است. جوامع بين‌المللي از طريق كنوانسيون تغيير آب و هوا با اين مشكلات مقابله مي‌نمايند اما پروتكل كيوتو دولت‌ها را به كارهاي جدي‌تر ملزم مي‌كند. اعضاي كنوانسيون تغيير آب و هوا در سال 1997 پروتكل كيوتو را به منزله‌ي يك معاهده‌ي مستقل امضا كردند و متعهد شدند كه كشورهاي توسعه‌يافته، تعهدي اجباري را درباره‌ي كاهش ميزان انتشار شش گاز گلخانه‌اي تا حد پنج‌درصد ميزان انتشار آن‌ها در سال 1990 در طول دوره‌ي 2008 تا 2012 بپذيرند. نگارنده‌ي كتاب حاضر نيز به موضوع تغييرات آب و هوا و تاثيرات آن بر بخش‌هاي مهم زندگي پرداخته هم‌چنين اقدامات انجام گرفته براي مقابله با آن تاثيرات به خصوص پروتكل كيوتو را در هفت فصل بيان كرده است. تعريف پديده‌ي تغيير آب و هوا، شناخت سامانه‌ي تغيير آب و هوا، تاثيرات تغيير آب و هوا بر روي بخش‌هاي مختلف و اقدام‌هاي جهاني در قبال تغيير آب و هوا پاره‌اي از موضوعات كتاب هستند.