شاهنامة فردوسي و ويس و رامين داده‌هاي بسيار براي تحليل تقديرباوري در ايران باستان به دست مي‌دهند. واژه‌هاي مختلفي كه در اين دو منظومه براي بيان مفهوم تقدير، بخت و سرنوشت به كار رفته در چهار گروه دسته‌بندي شده است. واژه‌هايي كه به معناي «زمان» به كار رفته‌اند: روزگار، زمان، زمانه و واژة عربي دهر؛ واژه‌هايي كه به معناي «آسمان» به كار رفته‌اند: آسمان، سپهر، چرخ، فلك، گنبد و گردون؛ واژة بخت؛ و واژه‌هاي عربي دخيل در فارسي: قضا و قدر (هر دو به معني «حكم تقدير و سرنوشت»). نگارنده در اين كتاب با هدف بررسي موضوع تقديرباوري در دو منظومة شاهنامة و ويس و رامين به بيان مطالبي شامل زمان: نيروي سرنوشت، سرنوشت و آسمان: اختربيني، بخت به منزلة قسمت آدمي، وام واژه‌هاي عربي. تلفيق اصطلاحات متعدد، خداوند و سرنوشت، و موضع آدمي در قبال سرنوشت با استناد به اين دو منظومه مي‌پردازد.