ابن عربي (560-638 هـ . ق) عارف بزرگ مسلمان است و او را بنيانگذار عرفان نظري ناميده‌اند. وي آثار چندي دارد و نيز موافقان و مخالفاني دارد. وحدت وجود، نظرية اعيان ثابته، وحدت اديان، و نقش كليدي عشق در حيات آدمي از جمله عناصر تشكيل‌دهندة دستگاه فكري ابن عربي محسوب مي‌شود. او نخستين بار، نظرية وحدت وجود را به شكلي منسجم و منظم ساماندهي كرد و به صورت يك نظام فكري درآورد. بر اساس اين ديدگاه، در هستي، جز حق چيز ديگري وجود ندارد و بر آن‌چه به عنوان مظاهر كثرت مشاهده مي‌شود، در واقع چيزي جز تجلي‌هاي گوناگون حضرت حق نيست. ابن عربي معتقد است تمام موجودات در ذات الهي عين ثابته‌اي دارند، با تجلي خداوند، ايمان ثابته ظهور و بروز مي‌يابد و در نتيجه عالم، موجود مي‌شود. كاربرد نماد و نمادگرايي در نظام فكري ابن عربي بسيار متنوع و فراوان است. مفاهيم متعددي در آثار او به كار مي‌رود كه معاني نمادين گوناگون دارد. مجموعة حاضر دربرگيرندة مقالاتي از نويسندگان ابن عربي‌شناس و عمدتا مصري دربارة نمادگرايي در انديشة ابن ‌عربي است. عنوان برخي مقالات عبارت‌اند از: ابن عربي و فلسفة اخلاق، زندگاني ابن عربي، اعيان ثابته در انديشة ابن عربي، و وحدت وجود در نظر ابن عربي و اسپينوزا.