از ميان سه فن زيبايي‌شناسي سخن يعني معاني، بيان و بديع، معاني دانشي است كه در آن دروني‌ترين كاربردهاي زيباشناختي برررسي و كاويده مي‌شود. كاربردهايي هنري كه گاه با نگاه نخستين به چشم نمي‌آيند و براي يافتن آن‌ها به ژرف‌كاوي و درنگ نياز است. ديرپايي كاربردهاي هنري در معاني از آن جاست كه اين كاربردها با تار و پود سخن مي‌توانند در آميزند. كتاب حاضر دومين شماره از مجموعة زيباشناسي سخن پارسي نوشته «ميرجلال‌الدين كزازي» است كه به درج مباحث گوناگون دانش معاني از جمله (قصر يا حصر، ايجاز و اطناب، فصل وصل، اسناد خبري و... اختصاص دارد.