هند يا "بهارات" از جمله كشورهاي پرجاذبه‌اي است كه توجه مردم جهان، به ويژه ايرانيان را به خود جلب كرده است؛ هرچند كه مردم آن شبه‌قاره اعم از هندو و مسلمان، همه از نژاد قديم آريايي هستند و با ايرانيان از يك ريشۀ كهن انشعاب يافته‌اند. ايرانيان ساليان متمادي در مديريت اين كشور در كنار سلاطين و حكمرانان هند نقش به سزايي داشته‌اند. ارتباط فرهنگي و علايق تاريخي ايران و هند، هرچند به ده‌ها سال پيش از ظهور غزنويان بازمي‌گردد، ليكن شكوفايي زبان فارسي از دورۀ غزنويان آغاز شد و در عهد شاهان گورگاني، خصوصا زمان حكومت همايون و اكبر، به نقطۀ اوج خود رسيد. شرايط حضور و پذيرايي و مهاجرت ده‌ها شاعر، خطاط، فيلسوف، نقاش، موسيقي‌دان و معمار ايراني چنان مساعد بود كه تمامي فرهنگ ايراني از شعر و هنر و ادب تا تاليف و ترجمه: در هند نيز بسيار پيشرفت كرد. آثاري چون تاج‌محل، نمايندۀ اين هنر ايراني است. در قرون گذشته به خصوص در دورۀ قاجار، كتاب‌هاي بسياري دربارۀ هند به چاپ رسيده است. در كتاب حاضر دو متن تاليف شده در عصر ناصري و مظفري دربارۀ هند به چاپ رسيده است. متن نخست، "نجوم هند" نام دارد و در آن ميرزا محمدعلي خان انصاري (نصرت الدوله)، نايب اول جنرال كنسولگري هندوستان؛ در هنگام ماموريت خود در سال 1310 ق نوشته است. متن دوم با عنوان "جغرافيا يا سفرنامۀ هند" را نيز نصيرالدين شيرازي متخلص به فرصت در سال 1322 ق. تاليف كرده است.