بين‌النهرين يا ميان‌رودان به سرزمين‌هاي واقع در ميان دو رود دجله و فرات گفته مي‌شود كه به دليل پرآبي اين رودها و ايجاد زمين‌هاي حاصلخيز خاستگاه نخستين تمدن‌هاي بشري بوده است. سرزمين بين‌النهرين به دو ناحيۀ كلي در شمال و جنوب تقسيم مي‌شود كه در نيمۀ جنوبي، حكومت‌هاي سومر، اكد، كلده (بابل) و در شمال، دولت آشور نخستين تمدن‌هاي اين ناحيه را به وجود آوردند. اين حكومت‌ها كه با يك‌ديگر درگيري داشتند سرانجام با قدرت‌گيري كورش كبير، ضميمۀ امپراتوري هخامنشي شدند. تا اواخر دورۀ باستان؛ يعني تا حملۀ اعراب مسلمان به ايران، بين‌النهرين جزء ايران محسوب مي‌شد و حتي پايتخت اصلي پارتيان و ساسانيان يعني شهر تيسفون در اين ناحيه قرار داشت. نگارنده در كتاب حاضر با بررسي مدارك موجود باستان‌شناسي و متون قديم، تاريخ بين‌النهرين باستان را از كهن‌ترين روزها تا ظهور دولت بابل، كه پيش از 1500 پ. م بود، ترسيم مي‌كند. نيز به تفسير فراز و فرودهاي پر گيرو دار سرنوشت سومري‌ها، اكدي‌ها، آشوري‌ها و بابلي‌ها و ديگر اقوام ساكن اين سرزمين در آن دوران پرداخته و موجوديت و شرايط زندگي اين اقوام را، كه در ارتباط با يك‌ديگر و به صورت يك كل غيرقابل تفكيك از هم بوده‌اند، مطرح مي‌كند. در لابه‌لاي مطالب كتاب، 96 تصوير رنگي و سياه و سفيد در ارتباط با موضوع گنجانده شده است. جنبه‌هاي مختلف تمدني چون فن‌آوري‌هاي كشاورزي، توسعۀ شهرنشيني و ظهور دولت ـ شهرها، آيين‌ها و باورهاي مذهبي و... از ديگر موضوعات مورد نظر نويسنده به شمار مي‌رود. اين كتاب چهارمين كتاب از مجموعۀ "فرهنگ و تمدن دنياي كهن" است.