ژاک دریدا، فیلسوف فرانسوی الجزایری‌تبار و پیشروی آموزه‌ی بنیان‌فکنی راباید فرزند خلف مکتب تشکیک فلسفی فرانسه دانست. او راه فیلسوفانی چون دکارت، میشل دومونتی، پاسکال، ولتر و کامو را در نقد فلسفه‌ی سنتی غرب دنبال کرد. دریدا در اکثر آثار خویش پیوسته مناسبت زبان را با اندیشه مورد بحث قرار داده است. از آثار برجسته‌ی دریدا سرچشمه‌های هندسه از دیدگاه هوسرل، نوشتار و دیگر بودگی، گفتار و پدیدار و... است. دریدا مدعی است که فلسفه، حقوق وعلوم سیاسی نیز چون شعر و ادبیات، آکنده ازمجاز، استعاره و ابهام است و مقولات آن‌‌ها را نمی‌توان بی‌قید و شرط مقرون به حقیقت محسوب داشت. در کتاب حاضر اندیشه و افکار پاک دریدا در مقولات مختلف چون رویکرد دریدا به اندیشه‌های افلاطون و متافیزیک حضور در اندیشه‌ی افلاطون، رویکرد دریدا به اندیشه‌های دکارت و فلسفه‌ی کانت و... بحث و بررسی شده است. از دیگر مطالب کتاب بررسی نگاه دریدا به هنر، بررسی تاملات فلسفی دریدا دردهه‌ی نود و سرانجام آن در آغاز هزاره‌ی سوم، رویکرد دریدا به هایدگر و نقد هابرماس بر اندیشه‌های دریدا است.