فريدالدين عطار نيشابوري كه پس از هفتاد و چند سال زندگي در 618 هـ . در واقعه‌ي قتل عام مردم نيشابور به دست مغول‌ها كشته شد، بي‌گمان از عارفان بزرگ ايراني است. آن‌چه از ميراث قلمي او به جا مانده، بي‌شك برغناي زبان فارسي افزوده است. عطار هم در شعر شاهكار آفريده است و هم در نثر و در اين ميان دو اثر "منطق الطير" (به شعر) و "تذكره الاوليا" (به نثر) از شمار آثار جاويدان ادب فارسي است. تذكره الاوليا حاوي تمامي معارفي است كه از آغاز در ادب صوفيه‌ي فارسي و عربي خلق شده و عطار آن‌چه را كه زبده‌ترين آن‌ها بوده، برگزيده و در كتاب خويش آورده است. در ميان حكايت‌هاي كوتاه و بلند تذكره الاولياء به داستانك‌هاي برجسته‌اي برمي‌خوريم كه مي‌توان آن‌ها را بازتاب ذهن‌هاي دورپردازي دانست كه در آفريدن از تمام عوامل تخيل بهره گرفته‌اند و معارفي را عرضه مي‌كنند كه باعث شده تا ادب فارسي به يكي از شگفت‌انگيزترين نمونه‌هاي ادبيات جهان بدل شود. ايجاز و فشردگي اين داستانك‌ها امر غريبي است كه حتي در روزگار ما نيز مي‌تواند الگويي براي داستان‌نويسان باشد. كتاب حاضر گزيده‌اي از حكايت‌هاي كوتاه تذكره الاوليا است كه از ميان آن‌ها مي‌توان به اين مطلب استناد كرد: گفت: "به صحرا شدم. عشق باريده بود و زمين تر شده. چنان كه پاي در برف فرو شود، به عشق فرو مي‌شد".