استعاره، در زمره‌ي قوي‌ترين و متعالي‌ترين فنون بياني به شمار مي‌آيد و پيچيدگي‌هاي خاص خود را دارد. در نهج‌البلاغه نيز استعاره، با اسلوب‌هاي بسيار متنوعي به كار رفته و تشخيص اركان آن براي سالكان راه ادب و بيان، به آساني ميسر نيست. از طرفي تبيين اين اركان و تشريح كالبد استعارات، افق‌هاي جديدي پيش روي معلمان و متادبان مي‌گشايد. كتاب پيش رو، نگاهي‌ست نو، به جلوه‌اي از تجليات ادبي نهج‌البلاغه در بعد بلاغي، از نوع بيان و در عرصه‌ي استعارات، با توجه به اساسي‌ترين انواع استعاره‌ها و فني‌ترين آن‌ها كه منشوري از استعاره‌هاي تعريحيه، مكنيه، و تمثيليه است.