كتاب حاضر، حاوي مطالبي است در باب نقد و انديشه‌هاي انتقاد ادبي در متون فارسي عصر صفويه كه از سال 900 تا 1200 هجري قمري را دربرمي‌گيرد. كتاب در شش فصل فراهم آمده است: در فصل نخست نوع ذوق و انديشه‌ي ادبي حاكم بر اين عصر و ويژگي‌هاي جامعه‌ي ادبي در ايران و هند بررسي شده است؛ فصل دوم به معرفي مسائل عمده‌ي نقد ادبي در اين سه قرن اختصاص يافته است كه عبارت‌اند از: تعريف شعر، دين و شعر، انتخاب شعر، نقد اصلاحي، سرقت و توارد و ابتذال، لفظ و معني، قوميت و نژاد در ادبيات، طرز و سبك، نظريه‌ي ادبي در شعر و مضمون‌سازي با اصلاحات ادبي؛ در فصل سوم، نسبت ميان بلاغت و نقد ادبي بررسي شده و خاطرنشان گرديده كه علم بلاغت به حيطه‌ي نظريه‌ي ادبي مربوط است نه نقد ادبي. از اين رو نگارنده ضمن بيان اصول و نظريه‌هايي كه در آثار بلاغي مطرح شده، نوآوري‌هاي محققان بلاغت را معرفي كرده است؛ فصل چهارم به ارزيابي تذكره‌هاي شاعران اختصاص دارد؛ در فصل پنجم، پنج تن از منتقدان برجسته معرفي شده و زندگي، آثار، شيوه‌ي نقد آن‌ها به تفصيل بررسي گرديده است كه عبارت‌اند از: منير لاهوري، شيدا فتحپوري، حزين لاهيجي، خان آرزو اكبرآبادي، و غلام‌علي آزاد بلگرامي؛ در فصل ششم نيز، پاره‌اي از اصطلاحات و واژگان نقد ادبي در متون عصر صفوي فراهم آمده است.